Serigrafia
Technika sitodruku wywodzi się od metod druku szablonowego, stosowanego na Dalekim Wschodzie od tysięcy lat, zwłaszcza
w Japonii. Za twórców sitodruku uznaje się Japończyków, którzy wykorzystywali ją m.in. do ozdabiania kimon. Użycie sita – naciągniętego na ramę, zakrytego częściowo lakierem, jedwabiu – było dokonaniem Samuela Simona, który opatentował tę metodę, nazwaną silk-screen, w 1907 roku w Wielkiej Brytanii. Technika ta rozwijała się i rozpowszechniała w czasach pierwszej wojny światowej głównie w Stanach Zjednoczonych. John Pilsworth z San Francisco zapoczątkował druk wielokolorowy z jednej formy drukarskiej. Początkowo technika sitodruku wykorzystywana była tylko w poligrafii. Powodzenie zapewniała jej swoboda
w dobieraniu podłoży drukarskich – co dotyczy w równej mierze materiału, faktury jak i kształtu – stosowania różnych rodzajów farb i możliwość druku na tkaninie. Lata 30. XX wieku przyniosły rozpowszechnienie druku sitowego wśród artystów plastyków.
W połowie XX wieku sitodruk, najpierw jako technika poligraficzna, rozpowszechnił się w Europie. Słowo serigrafia (łac. sericum – jedwab) wprowadził Carl Zigrosser, ówczesny kurator Muzeum Sztuki w Filadelfii. Pierwsza wystawa grafik w technice serigrafii odbyła się w 1938 roku w Contemporary Arts Gallery w Nowym Jorku. Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte były czasem rozwoju
w Europie i Ameryce prądów artystycznych: op-artu i pop-artu, które wykorzystywały i rozwijały technikę serigrafii. Przykładem mogą być prace Andy Warhola i Richarda Anuszkiewicza.
Upodobałam sobie serigrafię, ponieważ daje możliwość ekspresji jakiej nie udało mi się wydobyć z innych technik grafiki artystycznej. Eksperymentowanie od etapu tworzenia matrycy po sposoby drukowania doprowadziło mnie do wypracowania własnego, unikalnego stylu.
Technika sitodruku wywodzi się od metod druku szablonowego, stosowanego na Dalekim Wschodzie od tysięcy lat, zwłaszcza w Japonii.
Za twórców sitodruku uznaje się Japończyków, którzy wykorzystywali ją m.in. do ozdabiania kimon. Użycie sita – naciągniętego na ramę, zakrytego częściowo lakierem, jedwabiu – było dokonaniem Samuela Simona, który opatentował tę metodę, nazwaną silk-screen, w 1907 roku
w Wielkiej Brytanii. Technika ta rozwijała się
i rozpowszechniała w czasach pierwszej wojny światowej głównie w Stanach Zjednoczonych. John Pilsworth z San Francisco zapoczątkował druk wielokolorowy z jednej formy drukarskiej. Początkowo technika sitodruku wykorzystywana była tylko w poligrafii. Powodzenie zapewniała jej swoboda
w dobieraniu podłoży drukarskich – co dotyczy
w równej mierze materiału, faktury jak i kształtu – stosowania różnych rodzajów farb i możliwość druku na tkaninie. Lata 30. XX wieku przyniosły rozpowszechnienie druku sitowego wśród artystów plastyków. W połowie XX wieku sitodruk, najpierw jako technika poligraficzna, rozpowszechnił się w Europie. Słowo serigrafia (łac. sericum – jedwab) wprowadził Carl Zigrosser, ówczesny kurator Muzeum Sztuki
w Filadelfii. Pierwsza wystawa grafik w technice serigrafii odbyła się w 1938 roku w Contemporary Arts Gallery w Nowym Jorku. Lata pięćdziesiąte
i sześćdziesiąte były czasem rozwoju w Europie
oraz Ameryce prądów artystycznych: op-artu
i pop-artu, które wykorzystywały i rozwijały technikę serigrafii. Przykładem mogą być prace
Andy Warhola i Richarda Anuszkiewicza.
Upodobałam sobie serigrafię, ponieważ daje możliwość ekspresji jakiej nie udało mi się wydobyć z innych technik grafiki artystycznej. Eksperymentowanie od etapu tworzenia matrycy po sposoby drukowania doprowadziło mnie do wypracowania własnego, unikalnego stylu.